Τιμήσαμε και φέτος τη θλιβερή αυτή επέτειο με μία σεμνή διαδικτυακή εκδήλωση, που επιμελήθηκε και παρουσίασε ο διευθυντής του Σχολείου, κ. Σάββας Σαββίδης. Ως αφόρμηση προβλήθηκε ένα βίντεο που συνόψισε τα γεγονότα, με επίκεντρο το μεγαλύτερο-δίδυμο στρατόπεδο συγκέντρωσης Auschwitz-Birkenau, και αποδόμησε την επιγραφή “Arbeit macht Frei” στην είσοδό του: ΣΕ ΈΝΑ ΒΑΓΟΝΙ Η ΜΝΗΜΗ-ΑΟΥΣΒΙΤΣ
Στη συνέχεια ο κ. Σαββίδης, υπενθύμισε πως καθιερώθηκε η 27η εκάστου Ιανουαρίου ως «Ημέρα Μνήμης των Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος, με ομόφωνη απόφαση της Βουλής, τον Ιανουάριο του 2004 (Ν.3218/04 και Π.Δ.31/05). Αυτή την ημέρα τιμάται η μνήμη των χιλιάδων Ελλήνων Εβραίων, που έχασαν τη ζωή τους στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά και εξαίρεται ταυτόχρονα ο ηρωισμός των χριστιανών Ελλήνων, που με κίνδυνο της ζωής τους στην κατεχόμενη Ελλάδα, έσωσαν πολλούς Εβραίους συμπολίτες τους από βέβαιο θάνατο. Ο ομιλητής εστίασε στην εισήγηση του νομοσχέδιο στη Βουλή, από τον τότε υπουργό Εσωτερικών, κ. Κώστα Σκανδαλίδη, ο οποίος ανέφερε ότι: “δεν επιδιώκεται απλώς η διατήρηση της μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος, αλλά «και η διαρκής υπόμνηση του τι μπορεί να συμβεί αν η μισαλλοδοξία, το μίσος και η αδιαφορία γίνουν τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας». Διότι, όπως προσέθετε, «το Ολοκαύτωμα δεν είναι μόνο μια υπόθεση καταστροφής και απωλειών. Είναι, κατά κύριο λόγο, μια υπόθεση ενός κόσμου παθητικότητας και αδράνειας και κάποιων επί μέρους προσώπων εξαιρετικού θάρρους και γενναιότητας».
Παίρνοντας αφορμή από τις πολύ εύστοχες αυτές επισημάνσεις, κατέθεσε ο ομιλητής τις προσωπικές του εμπειρίες από την επίσκεψη στο στρατόπεδο και το μουσείο μνήμης του Auschwitz-Birkenau, όσο και πολλά ακόμη αντίστοιχα μνημεία-μουσεία της Ευρώπης, με τελευταίο εκείνο των Σκοπίων, στα πλαίσια ενός σεμιναρίου με συνδιοργανώτρια τη Γ.Γ. Θρησκευμάτων του ΥΠΑΙΘ, πριν από ένα χρόνο. Μοιράστηκε με τους συναδέλφους και τους μαθητές την έκπληξή του όταν διαπίστωσε ότι: α) αρκετές ευρωπαϊκές χώρες υπέθαλψαν, αμέσως ή εμμέσως, τα εγκλήματα των Ναζί και β) οι κάτοικοι αυτών των χωρών, πλην φωτεινών εξαιρέσεων, έβλεπαν σαν αξιοθέατο τη συγκέντρωση και των εκτοπισμό των γειτόνων, φίλων, συνανθρώπων τους Εβραίων, πηγαίνοντας οικογενειακώς να παρακολουθήσουν το “θέαμα” και να το αποθανατίσουν με τις φωτογραφικές μηχανές τους. Έσχατη, χρονικά και ηθικά, απόδειξη αυτής της αποκτήνωσης ήταν η “ενόχλησή” τους, όταν είδαν ελάχιστους επιζήσαντες από τους εκτοπισμένους να επιστρέφουν στις εστίες τους, μετά τη λήξη του πολέμου.
Η εκδήλωση έκλεισε με την προβολή ενός ακόμη σύντομου βίντεο, όπου κάποιοι επιζήσαντες επιστρέφουν μετά από αρκετά χρόνια στο κολαστήριο τους, για να “ξεναγήσουν” νέα παιδιά (μαθητές-φοιτητές) στα διάφορα σημεία του στρατοπέδου συγκέντρωσης που διασώζονται, εξηγώντας τους τι ακριβώς συνέβαινε εκεί, στην προσπάθεια: 1) αφενός να “προλάβουν” την τυχόν αδιαφορία μπροστά σε ανάλογα φαινόμενα στο μέλλον και 2) αφετέρου να “πείσουν” τους εαυτούς τους, έστω και μετά από τόσα χρόνια ότι όντως ζουν και δεν έχουν τρελαθεί!
Επιζώντες Άουσβιτς: «Απελευθερωθήκαμε, αλλά δεν είμαστε ελεύθεροι»
